Zycie to podroz, to ocean Z Julia Hartwig rozmawia Artur Cieslar

W jej wierszach nie ma rozdzierania szat ani rozterek tak charakterystycznych dla niektorych poetow niepogodzonych ze swiatem, Bogiem, Absolutem, ze soba wreszcie. Poetka dostrzega swiat w odslonach piekna, ale i jego marnosci. Przyjmuje go takim, jaki jest. Prawda o rzeczach tego swiata, o tym, jak one sie przejawiaja, jest przez nia jedynie rejestrowana. Bo przeciez w naszej swiadomosci, a dalej pamieci, moze zagoscic tylko to, czego doswiadczylismy. Kazdy samodzielnie bedzie musial tego dokonac na wlasny uzytek. Zapisywanie z pozoru najzwyklejszych rzeczy przypomina troche degustacje wina, wybornych serow - umyslnie odwoluje sie tutaj do kultury francuskiej - tak ukochanej przez poetke, z ktora laczy mnie umilowanie Francji - w tym kultury kulinarnej. Julia Hartwig jest prawdziwa apologetka chwili. Umie zachwycic sie i docenic to, co akurat dane jest jej doswiadczac. Temu smakowaniu codziennosci zawsze towarzyszy wdziecznosc chocby za naturalnosc tego, co jest nieodlaczne w zyciu: rytm nocy i dnia, zmiany por roku, kwitnienie i zamieranie, naprzemiennosc w radosci i cierpieniu, samotnosci i milosci. Julia Hartwig - ur. w 1921 roku w Lublinie. Wybitna poetka, eseistka, tlumaczka. Stypendystka rzadu francuskiego w latach 1947-50. Wraz z mezem Arturem Miedzyrzeckim uczestniczyla w International Writing Program w USA w latach 1970-74. Debiutowala tomikiem wierszy Pozegnania (1956). Wykladowczyni na Uniwersytecie Ottawy i Carlton University w Kanadzie. Ostatnimi laty zwiazana z a5, gdzie wydala tomiki: Jasne niejasne, Wiersze wybrane, Gorzkie zale, Powroty, Zapisane. Autorka Dziennikow Amerykanskich, Dziennika i Blyskow, w ktorych poetka dzieli sie swoimi refleksjami na temat czlowieka, swiata, podrozy i sztuki.