Tarihin Yasam Icin Yarari Ve Yararsizligi Üzerine

Felsefe dünyasinin Chopini olarak niteleyebilecegimiz F. Nietzsche, zamaninin tüm degerlerine bas kaldirarak insanin ic yapisina iliskin görüsleriye S. Freudun kuramlarini öncelemis, XVIII. yy. in liberal Aydinlanma düsüncelerine karsi cikmis, Demokrasi yerine Aristokrasiyi önermis, ateismi savunmus, yararci ahlaka saldirmis, insandaki yikici Dionisos ve yapici Apollo yana dikkati cekmis bir düsünürdür. Bilgi, tarih ve degerler alanina acimasiz elestiriler yönelten Nietzsche, bilgiye iliskin instrümentalist kurami gelistirerek Pragmatisme ve Instrümentalisme öncülük etmis, dogrulugun ölcütü konusunda da perspektivist cözümlemeyi temellendirmistir. Yanlis anlasilan Üstüninsan kavramiyla 1930larin Almanyasinda düsünceleri Nasyonal Sosyalistlerce saptirilarak kendi görüsleri dogrultusunda kullanilan Nietzschenin felsefesi bu nedenle bir cirpida derlenip toparlanamamakla birlikte, yine de yasama, tutkuya varan bir sevgiyle baglanma olarak özetlenebilir. Somut yasami en üstün degerlerden biri olarak benimseyen filozof, bir moralist, deneme ve aforizmalar yazari, dil ustasi ve ozan olarak cagimizi etkilemis, düsünceleriyle de tüm Bati metafizigine mantiksal bakimdan son vermistir.