Miedzyrzecz

Siodma ksiazka Piotra Ibrahima Kalwasa jest opowiescia o zwodniczej naturze znakow, wsrod ktorych czlowiek porusza sie przez cale zycie, wsrod ktorych bladzi, przez ktore cierpi i ktorych pozada, sam stajac sie takim znakiem-rzecza w picatriksie swiata. I sam, jak inne znaki, budzi u jednych fascynacje, a wstret badz nienawisc u innych. "Miedzyrzecz" nie ma w sobie nic z nudnego traktatu. Kipi od emocji i uczuc: lek, groza metafizyczna, patos spotykaja sie w niej z zachwytem uroda swiata i dzieciecym pragnieniem niespodzianki i gry. Zapewnia wiec rozmaitosc doznan w pasjonujacej podrozy przez wielorakie stany ducha, czasy i krainy; symbole swiete badz przeklete, znane z kultury judaistycznej, arabskiej i chrzescijanskiej, prowadza w niej ze soba dialog, szukaja harmonii, ktora jednak rozpada sie raz po raz, oscylujac miedzy apokalipsa a kabala. Opowiesc, wzbogacona przez ilustracje, staje sie rodzajem labiryntu, proba rozwiazywania zagadki zycia i smierci, wiernosci i zdrady; szyfrem ludzkiego losu. Kalwas nawiazuje do prozy Kafki i Borgesa, inspiruje sie malarstwem niderlandzkim i arabskimi bajkami, swobodnie przerzuca bohatera ksiazki w przestrzeni, od mglistych Wysp Owczych po zalane sloncem poludnie Europy, oraz w czasie, od wspolczesnosci po wieki dawne. Mnozy pietra opowiesci, ale wciaz - nieco obsesyjnie - powraca do tych samych obrazow, watkow i przede wszystkim pytan o istote pisarstwa. Kalwas, jak malo ktory pisarz, posiadl dar tworzenia wizji pelnych konkretow, sugestywnych, niemal namacalnych, a przy tym skrzacych sie od znaczen. Robert Ostaszewski Bog ma tu wiele imion i wiele mocy sprawczych, lecz wcale z nich nie korzysta. Bogiem moze byc pisarz, ale i czytelnik; Kalwas ironizuje pojecie kreatora i podejmuje z ta definicja inteligentna gre. Mamy do czynienia ze specyficznym wizjonerem nowej prozy polskiej, ktoremu warto oddac glos i poswiecic czas. Jaroslaw Czechowicz