Praktyki fotograficzne i teksty kultury

Tematem ksiazki jest propozycja takiego ujecia relacji i zwiazkow miedzy fotografia a innymi tekstami kultury, w ktorym fenomen fotografii rozumiany jest nie tylko jako kompleks motywow i problemow zwiazanych ze zdjeciem, lecz takze jako zespol praktyk i procesow technicznych, o istotnym, a slabo obecnym w badawczej refleksji potencjale estetycznym, filozoficznym, interpretacyjnym i semantycznym. Waznym kontekstem kulturowym i historycznym, z ktorego wyrasta, czerpie inspiracje, i do ktorego powraca proponowane ujecie tematu, sa pierwsze dekady dziejow fotografii, moment szczegolny dla procesu tworzenia sie i formowania metafotograficznego dyskursu, z jego istotnymi konceptualizacjami, figurami i metaforami, produktywnymi i rozwijanymi w latach pozniejszych, w rozmaitych nurtach teorii i filozofii fotografii. Przyjeta w ksiazce podwojna perspektywa badawcza, odwolujaca sie z jednej strony do technicznych aspektow fotografii, a z drugiej do ich kulturowych, antropologicznych i egzystencjalnych konsekwencji, prowadzi do poszerzenia tradycyjnego repertuaru metafotograficznych pytan i problemow oraz do wzbogacenia odczytan, analiz i interpretacji tekstow kultury, w ktorych praktyki fotograficzne, rozumiane jako dzialania, wytwory i procesy wlasciwe technice fotografii, obecne sa jako motyw, model lub metafora. Refleksja, ktora wiaze ze soba techniczny i egzystencjalny aspekt fotografii, doswiadczenie materialnosci fotograficznych praktyk i ontologicznej niestabilnosci fotograficznego obrazu, refleksja, w ktorej chemia fotografii spotyka sie z jej alchemia, a wymiar fizyczny z metafizycznym, jest fundamentem zaproponowanego w ksiazce ujecia, ktore pokazuje relacje miedzy genetycznym a antropologicznym doswiadczeniem fotografii, powinowactwa miedzy nimi oraz ich wielowymiarowa, produktywna obecnosc w tekstach kultury. Analizowane w ksiazce pola badan odnosza sie do nastepujacych praktyk fotograficznych: procesu pozytywowo-negatywowego, techniki ciemni oraz roli stykowki. Figury wyprowadzone z powyzszych ujec - inwersja, metamorfoza i montaz - wystepuja w dwojakiej roli: jako przedmiot refleksji teoretycznej i jako narzedzie interpretacji. W rozumieniu wezszym sa w bezposredni sposob zwiazane - kolejno - z obrazem negatywowym, operacjami zachodzacymi w fotograficznej ciemni oraz konstrukcja i funkcja stykowki. W ujeciu szerszym, rozumiane jako model, metafora, figura interpretacyjna, zachowuja swoj podstawowy zwiazek z praktykami fotograficznymi, a jednoczesnie, umieszczone w szerszych ukladach odniesien (antropologicznych, filozoficznych, psychologicznych), zyskuja nowe sensy i znaczenia. Wielowymiarowosc i bogactwo znaczen, ujawniajacych sie w probach uzycia tak szeroko rozumianych figur inwersji, metamorfozy i montazu do analizy i interpretacji form obecnosci praktyk fotograficznych w tekstach kultury, pokazane zostaly na rozmaitych przykladach tekstow literackich, filmow, narracji fotograficznych i dziennikarskich.