Finis christianismi Wybor pism

Chrzescijanstwo stalo sie czyms innym, niz bylo pierwotnie. Bez wzgledu na to, jak bardzo wspolczesnosc ceni je za uslugi oddawane jej w dazeniu do ziemskich celow, takie chrzescijanstwo wtopione calkowicie w cele doczesnosci, chrzescijanstwo, z ktorym, jak sadzimy, dobrze nam na ziemi, nie jest juz tym, czym bylo ono, gdy przepelnialo nas zyciem innego swiata. Jednak to archetypalne chrzescijanstwo nie przetrwalo dlugo. Pierwsi chrzescijanie sadzili bowiem, ze tylko przez krotka chwile beda musieli zyc wraz ze swiatem. Nie wyobrazali sobie, by ich zarliwa wiara mogla posluzyc za eliksir zycia podtrzymujacy istniejacy swiat. Franz Overbeck (1837-1905), teolog-agnostyk, wykladowca historii Kosciola na uniwersytecie w Bazylei, najblizszy chyba przyjaciel Nietzschego, pierwowzor Serenusa Zeitbloma z Doktora Faustusa Tomasza Manna, odkrywany jest dzis na nowo po dziesiecioleciach zapomnienia jako mysliciel niezwykle oryginalny i samodzielny. Jego tezy o zasadniczej wrogosci miedzy teologia a religia, apokaliptycznym horyzoncie wczesnego chrzescijanstwa i zblizajacym sie finis christianismi, przez dlugi czas ignorowane, staly sie w ostatnich latach przedmiotem ozywionej dyskusji w teologii - glownie protestanckiej - i filozofii religii.