Obozy pogardy

Obozy pogardy to wstrzasajace studium okrucienstwa, w ktorym opisano losy Polakow zeslanych do obozow pracy na terytorium naszego kraju. Przebywali w nich niepelnoletni, starcy, kobiety w ciazy, matki z niemowletami... Idea organizowania w Polsce obozow w miejsce hitlerowskich siega okresu II wojny swiatowej: w 1944 r. oboz pracy utworzono w poniemieckim obozie na Majdanku, a w 1945 r. - w Auschwitz, wspolnie z ludnoscia niemiecka. Tuz po zakonczeniu wojny wiele bylych obozow niemieckich zyskalo miano obozow karnych. Jednostki NKWD mialy nieograniczone uprawnienia do aresztowania potencjalnych przeciwnikow politycznych; osadzaly ich w obozach na Majdanku, w Oswiecimiu, Rembertowie, Myslowicach..., aby w koncu czesc z nich wywiezc w glab ZSRR. Szacuje sie, ze w wyniku tych dzialan zginelo ponad 100 tys. ludzi. Obozy te wzorowane byly na radzieckich i niemieckich, ogradzano je drutami kolczastymi podlaczonymi do pradu. Praca w nich trwala po 12-16 godzin na dobe. Pracowano rowniez w niedziele. Jednym z elementow represji bylo "dozowanie" wiezniom pozywienia. W ksiazce ukazano historie systemu represji, o ktorej autor pisze: "Dzis zyje juz niewielu ludzi, ktorzy byli wiezniami obozow komunistycznych w Polsce. Kilka tysiecy. Moze mniej. Odeszli koleja ludzkiego losu. Z tych, ktorzy zyja, wielu nie chce opowiadac o tym, co przeszli. Trwa w nich lek".