Ja, terrorysta

Czy mozna zrozumiec terroryste? W kinie taka akcja rozgrywa sie zwykle w ciagu dwoch godzin, podczas gdy w rzeczywistosci na wnikniecie w zorganizowane struktury terrorystyczne Antonio Salas poswiecil szesc lat. Udalo mu sie to kosztem wielu wyrzeczen - zostal wspolpracownikiem jednego z najgrozniejszych terrorystow swiata, Szakala, prowadzil jego strone internetowa i udokumentowal przestepcza dzialalnosc powiazanych z nim (i nie tylko) grup, przyblizajac ja czytelnikom. Autor wcielil sie w postac Muhammada Abdullaha, Palestynczyka z pochodzenia, ktory z rzekomo osobistych przezyc wlacza sie ruch miedzynarodowego terroryzmu. Zeby wiarygodnie zagrac swoja role, nauczyl sie arabskiego, przygotowal sobie odpowiednia "legende", na potrzeby ktorej stworzyl internetowa dokumentacje, przeszedl oboz szkoleniowy w Caracas, gdzie nauczyl sie poslugiwac bronia, nawiazal kontakty m.in. z ludzmi z ETA, Hezbollahu czy Hamasu. Wszystko, co mogl, zarejestrowal ukryta kamera, wielokrotnie ryzykujac zycie. Ksiazka Antonio Salasa jest pasjonujaca lektura, ktora dotyka kwestii miedzynarodowego terroryzmu i jego wewnetrznych powiazan oraz funkcjonowania wspolczesnych spoleczenstw, istniejacych po czesci w swiecie rzeczywistym, po czesci - za sprawa internetu - w swiecie wirtualnym, gdzie rowniez toczy sie wojna informacyjna. Antonio Salas to pseudonim hiszpanskiego dziennikarza sledczego, specjalizujacego sie w reportazu wcieleniowym. Odgrywal juz role neonazisty, handlarza kobietami, terrorysty, a swoje doswiadczenia opisal w ksiazkach - bestsellerowej Handlowalem kobietami (PWN 2012), Ja, terrorysta (PWN 2012) oraz Dziennik skina (planowane wydanie - PWN 2013). Fragmenty Stare arabskie przyslowie powiada: "Dopoki bedziemy zyc w niewiedzy, zawsze bedziemy wrogami". Dzis wiem, ze ten przyklad bzdur, klamstw, uprzedzen, frazesow i obludy jest rownie niesprawiedliwy co krzywdzacy wobec muzulmanow. Ale po 11 marca 2004 roku wielu Europejczykow bylo sklonnych w to wszystko uwierzyc. Wiem tez, ze grupy sasiedzkie i prawi europejscy obywatele, ktorzy organizowali lub uczestniczyli w tych antyislamskich manifestacjach, nie byli odpowiedzialni za ich wykorzystanie polityczne i propagandowe przez neonazistow ani tego swiadomi. Jednak w przypadku innych podobnych wystapien dzialo sie dokladnie to samo, tylko ze na odwrot. Antychrzescijanskie manifestacje, ktore zaczely pojawiac sie w krajach arabskich w obliczu rosnacej islamofobii rozprzestrzeniajacej sie na Zachodzie, tez byly infiltrowane przez radykalow, tym razem z dzihadu, rownie podlych, brutalnych i fanatycznych co nasi neonazisci. Jest im dokladnie tak samo daleko do prawych muzulmanskich obywateli, jak neofaszystom do nas. Nie bylem muzulmaninem. A nie trzeba byc zbyt bystrym, by sie zorientowac, ze infiltracja terroryzmu dzihadu przez nie-muzulmanina jest praktycznie niemozliwa. To straszne, przerazajace uczucie, ten jakze realistyczny sen, w ktorym Az-Zarkawi pytal mnie, czy umiem sie modlic, wbijajac mi beduinski sztylet w gardlo, przekonal mnie, ze nadszedl moment ustalenia priorytetow w przygotowaniach. Nie bedac jednym z nich, nie moglem miec dostepu do meczetow, islamskich osrodkow i innych miejsc, gdzie zbierali sie wierni. Tak wiec nadeszla pora nawrocenia na islam. To byl jedyny sposob, aby posunac sledztwo naprzod. Musialem wrocic na polnoc Afryki w celu intensywnego i szybkiego szkolenia z Koranu, tak jak zrobil Ali Bej na poczatku swojej arabskiej przygody. Jesli ktorejs nocy Abu Musab az-Zarkawi znow wkradnie sie do moich snow i zapyta, czy umiem sie modlic, powinienem odpowiedziec twierdzaco. A wiec musialem nauczyc sie modlic i znalezc sposob na to, by naprawde uwierzyc, ze istnieje tylko jeden Bog, Allah, i ze Muhammad jest jego prorokiem. Stawka bylo moje zycie i moja glowa.